تاثیر مصرف حاد کورکومین بر ظرفیت آنتی اکسیدانی تام و شاخص های منتخب کوفتگی تاخیری پس از یک جلسه فعالیت برونگرای شدید

زمینه و هدف: کوفتگی تاخیری (DOMS) علت اصلی آسیب عضلانی، کاهش عملکرد و کاهش قدرت عضلانی در ورزشکاران و غیرورزشکاران می­باشد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر مکمل یاری کورکومین بر شاخص‌های منتخب کوفتگی تاخیری ناشی از فعالیت شدید برون‌گرا در مردان جوان سالم می‌باشد. مواد و روش ها: ده مرد جوان و سالم به طور داوطلبانه در این مطالعهمتقاطع شرکت کردند. آزمودنی­ها به طور تصادفی و با الگوی دوسوکور با گروه کنترل به دو گروه دارونما و کورکومین تقسیم شدند. پس از اولین خون‌گیری، آزمودنی­ها یک دوره فعالیت اسکات شدید انجام دادند. بلافاصله پس از فعالیت خون‌گیری دوم انجام شده، سپس آزمودنی ها 150 میلی‌گرم کورکومین و یا دارونما مصرف نمودند.  24، 48 و 72 ساعت بعد مجددا خون‌گیری صورت گرفت. پس از یک دوره بازیافت دوهفته‌ای، مراحل ذکر شده مجددا با تعویض مکمل آزمودنی‌ها مجددا انجام پذیرفت. ظرفیت آنتی‌اکسیدانی تام (TAC)، آنزیم لاکتات دهیدروژناز (LDH)، میزان درد بصری (VAS)، دامنه حرکتی مفاصل زانو (ROM) و تورمران‌ها (محیط دور ران) در تمامی مراحل مورد اندازه‌گیری قرار گرفتند. یافته ها: TAC، 24 و 48 ساعت پس از فعالیت در گروه کورکومین نسبت به گروه دارونما افزایش معنی‌داری نشان داد (05/0>P). آنزیم LDH، 72 ساعت پس از فعالیت در گروه کورکومین کاهش معنی‌داری نسبت به گروه دارونما نشان داد (05/0>P).میانگین ادم دور ران ها پس از فعالیت نسبت به قبل از فعالیت کاهش و میانگین ROM زانوها افزایش معنی داری نشان داد (05/0>P)، اگرچه تفاوت بین گروهی مشاهده نشد (05/0 نتیجه گیری: مطابق نتایج تحقیق حاضر، به نظر می رسد مصرف 150 میلی‌گرم کورکومین بلافاصله پس از فعالیت برونگرای شدید توانسته استبا خواص ضددرد، ضدالتهابی و آنتی‌اکسیدانی خود باعث کاهش آسیب عضلانی و احساس درد شود.